Strach, ból i płacz. Najczęściej płacz rozpaczy, kiedy chorego na Covid-19 pacjenta nie udaje się uratować. Ale także łzy wzruszenia, gdy wygrywa walkę o oddech. Najnowsza książka Tomasza Rezydenta to wstrząsający zapis codziennej morderczej pracy na oddziale covidowym. Świadectwo cierpienia pacjentów, ale też wspaniałej, pełnej poświęcenia i pasji pracy lekarzy. I ostrzeżenie, że choć mijają kolejne fale pandemii, to wcale nie jest koniec dramatu.

Niezmiernie prawdziwy, bo opakowany w merytoryczny przekaz oraz rzeczywiste emocje, opis zmagań pacjentów oraz personelu medycznego z chorobą, która na przełomie 2019 i 2020 roku zmieniła dotychczas znany nam świat raz na zawsze. To również przedstawienie trudnego dla każdej ze stron procesu umierania.

Nigdy nie zdarzyło mi się być tak blisko pola bitwy o ludzkie życie, jak podczas lektury tej książki. Widziałam przerażone oczy chorego, który za chwilę zostanie wprowadzony w farmakologiczną śpiączkę i podłączony pod respirator. Czułam to, co czuje młody lekarz po raz pierwszy samodzielnie intubujący pacjenta, bo nie ma innego wyjścia. Słyszałam złowrogą ciszę covidowego oddziału przerywaną co chwilę alarmem aparatury monitorującej parametry życiowe chorych i krzyk pielęgniarek, że właśnie ktoś się zatrzymał. Doktorze Tomku, dziękuję za uchylenie drzwi do tego tajemnego, przerażającego a zarazem fascynującego świata.